დემოკრატიული სახელმიფოების მმართველობის ფორმათა გასნხვავებების დასაბამი.

        დემოკრატია  სახელმწიფო მართვის ფორმაა, რომლის დროსაც მთელი ძალაუფლება უშუალოდ ხალხს ან მათ წარმომადგენლებს ეკუთვნით. ტერმინი ისევე , როგორც თავად მმართველობის სისტემა ანტიკური საბერძნეთიდან იღებს სათავეს.დღეს მსოფლიოს განვითარებული ქვეყანათა დიდი ნაწილი დემოკრატიული მოწყობისაა  .იმის გასააზრებლად თუ რამდენი სახის დემოკრატიული მმართველობა შეიძლება არსებობდეს დღეს მსოფლიოში და რამდენად , და რომელი ასპექტებით შეიძლება განსხვავდებოდნენ ისინი ერთმანეთისგან , ვთვლი , რომ მნიშვნელოვანია ამ პოლიტიკური წყობის საწყისს მივუბრუნდეთ და განვიხილოთ თუ რა ტიპის დემოკრატიებს განასხვავებდნენ ძველი ბერძნები და რაც მთავარია , რა იყო ამ განსხვავებთა გაჩენის მთავარი მიზეზები. არისტოტელე საკუთარ ნაწარმოებში „პოლიტიკა „ საუბრობს დემოკრატიის არსზე და მის ფორმებს განიხილავს. მისი თმით , მიზეზი იმისა , რომ დემოკრატიული მართველობები ერთმანეთისგან განსხვავდება , არის ორი: პირველი და უმთავრესი, თავად ხალხის განსხვავებულობაა. ერთი მხრივ არსებობს მიწათმოქმედთა სიმარავლე , მეორე მხრივ , ხელოსნებისა და დაქირავებული მუშებისა. განსხვავებულ საზოგადოებებში ამ მოსახლეთა რაოდენობა , გავლენა და მნიშვნელობაც განსხვავდება .შესაბამისად , თუ საზოგადოებაში რომელიმე ეს ფენა  ჭარბობს ,მათი დემოკრატიული მოწყობის პრინციპიც , პირველ რიგში , მოსახლეობის უმრავლესობაში მყოფი ფენის ინტერესბიდან გამოვა.მეორე მიზეზი კი ის ფაქტორებია, რაც დემოკრატიას მოსდევს შედეგად .ეს ფაქტორებია სპეციფიურია ,ისინი კონკრეტულ შემთხვევაზეა დამოკიდებული და უმთავრესად კონკრეტულ არეალში მცხორები საზოგადოების ინტერესებისა და გამოწვევების გამოძახილია . მათ სხვადასხვა კომბინაციას ,საბოლოოდ  განსხვავებულ დემოკრატიის ფორმების მიღებამდე მივყავართ.

          დემოკრატიული სახელმწიფოს ძირითად პრინციპს თავისუფლება წარმოადგენს. „ თავისუფლების ერთ-ერთი ნიშანი , ის არის , რომ რიგ-რიგობით ყველა მოქალაქე ქვეშევრდომიც და ხელმძაღვანელიცაა. თანასწორობა დემოკრატიული კანონით ხორციელდება არა ღირსების , არამედ რაოდენობის მიხედვით , რადგან აქ სამართალიც ასეთია „ წერს არისტოტელე. ანუ , საუბარია იმაზე , რომ დემოკრატიის ძირითადი პრინციპით სწორი და სამართლიანი ისაა, რასაც უმრაველესობა ფიქრობს  და შესაბამისად , სახელმწიფოს მიზანიც ამ უმრაველესობის ხედვას უნდა დაემთხვეს.არ აქვს მნიშვნელობა კონკრეტული პირისა თუ დაჯგუფების ავტორიტეტს, გამოცდილებასა ან თუნდაც მატერიალურ შესაძლებლობებს , მათი აზრი უარყოფილი უნდა იყოს, თუ ის მოსახლეობის უმრავლესობის შეხედულებას არ ემთხვევა.ბერძნული გაგებით , დემოკრატიულ სახელწიფოში ძლიერი ხალხის უმრავლესობაა და არა კონკრეტული ინდივიდები. რაც შეეხება იმას , თუ რატომაა არისტოტელეს აზრით , ყოველი ადამიანი დემოკრატიისას ხელმძღვანელიც და ქვეშევრდომიც , ჩემი აზრით , ეს შემდეგნაირად აიხსნება :დემოკრატიული მართველობისას ყველა ხელმძღვანელ პირს ირჩევს ხალხი , ანუ ყველა .ყველა ხელმძღვანელობს თითოეულს , ხოლო შემდგომ ეს თითოეული ხელმძაღვანელობს ყველას. შესაბამისად , ასეთ წყობაში , ნებისმიერი ადამიანი დაქვემდებარებულიცაა და იმავდროულად ზემდგომიც. საბოლოოოდ შეიძლება ითქვას , რომ დემოკრატიული სახელმწიფოებრივი წყობის შექმნიდან მოყოლებული მისი უამრავი სახესხვაობა და ვარიაცა შეიქმნა მსოფლიო მასშტაბით , თუმცა მიუხედავად დემოკრტიიის კონკრეტული სახელმწიფოებრივი ფორმების ცვლილებებისა ,  ყველა დემოკრატიული რეჟიმის სამართლიანად შერაცხვა შესაძლებელია თუ გრძელვადიან პერიოდში გადაწყვეტილების მიმღები არა ცალკეული ადამიანები , არამედ საზოგადოების უმრავლესობის ერთობაა.