თავისუფლება დანაშაულის საწინდარია

ადამიანი დანაშაულად აღიქვამს იმ ქცევას რომელიც არღვევს კანონს, ან უნივერსალურ მორალურ სტანდარტს, ან საკუთარ მორალურ სტანდარტებს. დანაშაული მჭირდოდ არის დაკავშირებული დასჯის შიშთან, სირცხვილთან და სინანულთან. იმისათვის, რომ ინდივიდმა განიცადოს შიში, შერცხვეს, ინერვიულოს და ინანოს აუცილებელია იყოს პასუხისმგებელი, ხოლო ვერ იქნები პასუხისმგებელი თუ არ ხარ თავისუფალი.

ქრისტიანულ რწმენაში, სინანულის მეშვეობით შესაძლებელია ცოდვის შემდეგ გავხდეთ უცოდველები და გავთავისუფლდეთ მარადიული ტანჯვისგან. ქრისტიანულ ეთიკაში მნიშვნელოვანია თავისუფალი ადამიანიის იდეის არსებობა. ადამიანი ვერ დაეცემა და შემდეგ ვერ იქნება მიტევებული, რომ არ არსებობს სამყარო სადაც იგი თავისუფალია. ადამიანი ვერ იქნება მიტევებული თუ არ ინანებს, ხოლო სინანული არ იარსებებს თუ არ იქნება თავისუფლება, მხოლოდ თავისუფალ ადამიანს შეუძლია ინანოს, რადგან მხოლოდ თავისუფალ ინდივიდი არის პასუხისმგებელი საკუთარ ქცევებზე.

საპირისპიროდ შეგვიძლია წარმოვიდგინოთ დეტერმინისტული, წინასწარგანჩინებული სამყარო სადაც ადამიანები ცხოვრობენ წინასწარ დაწერილი წესებით. მათი ყველა ქმედება მიზან - შედეგობრივი კავშირით არის განპირობებული. ისინი აკეთებენ იმას რასაც აკეთებენ, რადგან სხვა რამის გაკეთება და სხვაგვარად მოქცევა არ შეუძლიათ. მაშინ წარმოუდგენელია ასეთ სამყაროში მცხოვრებ ადამიანს რაიმე პასუხისმგებლობა დააკისრო. დავუშვათ ამ სამყაროში მცხოვრება ინდივიდმა ჩაიდინა დანაშაულებრივი ქმედება, თუმცა ხვანაირად მოქცევა მას არ შეეძლო, რადგან სამყარო რომელშიც იცი ცხოვრობდა ამის საშუალებას არ აძლევდა, შესაბამიად მას ვერ მოვთხოვთ იყოს პასუხისმგებელი იმ ქმედებაზე რაც ჩაიდინა, ხოლო თუ არ არის პასუხისმგებელი, ვერ ექნება სინანულის განცდა.

თუ არსებობს სინანული, მისი განცდა მხოლოდ თავისუფალ ადამიანს შეუძლია, ხოლო სინანული აუცილებლად დანაშაულის შედეგია. რომ არ იყოს დანაშაული არ იქნებოდა სინანული და თუ იმას გავითვალისწინებთ, რომ სიანანული მხოლოდ თავისუფალ ადამიანს შეუძლია მივიღებთ შედეგს, რომ დანაშუალის ჩადენა მხოლოდ თავისუფალი ადამიანისთვისაა შესაძლებელი.