The Emergence of American Constitutionalism

ლიბერალიზმის ვერსია, რომელიც უფლებას სიკეთის წინაშე აყენებს, თავის მკაფიო გამოხატვას პოულობს კონსტიტუციურ სამართალში. უზენაესი სასამართლო უფრო მკაფიოდ, ვიდრე ნებისმიერი სხვა დაწესებულება, თავმჯდომარეობს უფლების პრიორიტეტს, ამ პრიორიტეტის ორივე გაგებით. პირველი, იგი განსაზღვრავს უფლებებს, რომლებიც ზღუდავს უმრავლესობის წესს. მეორე, ის ცდილობს ამ უფლებების იდენტიფიცირებას ისე, რომ არ ჩაითვალოს რაიმე განსაკუთრებული წარმოდგენა კარგი ცხოვრების შესახებ. იმის ნაცვლად, რომ კონსტიტუცია იქნეს წაკითხული, როგორც მორალური ან რელიგიური ან ეკონომიკური დოქტრინა, ამ ბოლო ათწლეულების განმავლობაში სასამართლო განიხილავს კონსტიტუციას, როგორც უფლებების ნეიტრალურ ჩარჩოს, რომლის ფარგლებშიც პირებს შეუძლიათ მიაღწიონ თავიანთ მიზნებს, რაც შეესაბამება სხვათა თავისუფლებას. დაბოლოს, სასამართლო სულ უფრო განმარტავს ნეიტრალიტეტის მოთხოვნას, როგორც პიროვნების, როგორც თავისუფალი და დამოუკიდებელი კონცეფციის გამოხატვას ან განვითარებას.

ინდივიდუალური უფლებების პრიორიტეტი, ნეიტრალიტეტის იდეალი და პიროვნების აღქმა, როგორც თავისუფლად არჩეული, დატვირთული თვითონ, ერთად აღებულია პროცედურული რესპუბლიკის საზოგადოებრივ ფილოსოფიად. ეს სამი დაკავშირებული ცნება გვაწვდის ჩვენს დღევანდელ კონსტიტუციურ პრაქტიკას. ამასთან, ისინი არ ახასიათებენ ჩვენს ტრადიციას მთლიანობაში.

სამიდან პირველი შორს ბრუნდება. იდეა იმის შესახებ, რომ გარკვეული უფლებები მთავრობას ეკუთვნის და ამით ზღუდავს ხელისუფლების მოქმედებას, ამერიკის პოლიტიკურ გამოცდილებაში რევოლუციამდე მოყოლებული. მისი პირველი გაღვივება გვხვდება დამოუკიდებლობის წინა ათწლეულის ამერიკული კონსტიტუციონალიზმის გაჩენაში. ინგლისთან საიმპერატორო კამათის დროს კოლონისტებმა მიაღწიეს კონსტიტუციის იდეას, როგორც ფუნდამენტურ კანონს, რომელიც მთავრობამდე იყო მოცემული და ჩვეულებრივ კანონზე უკეთესი. იმდენად ნაცნობია ეს ცნება კონსტიტუციის შესახებ და იმდენად გადამწყვეტია ამერიკის მთავრობისთვის, რომ ძნელია გავიხსენოთ კონკურენტი გაგება, რომლის წინააღმდეგაც იგი გაჩნდა.

მიუხედავად იმისა, რომ ლოხნერის სასამართლომ დაადგინა უფლების პრიორიტეტი, როგორც კოზირების უფლებები, მოგვიანებით დარჩენილ სასამართლოებს დარჩენილ ექნა უფლება პრიორიტეტი კონსტიტუციის შემდგომი გაგებით, როგორც უფლებების ჩარჩო, რომელიც ნეიტრალურია. უფლების პრიორიტეტის ეს მეორე ასპექტი, საპროცესო რესპუბლიკის ერთი მახასიათებელი, სრულად არ გამოჩნდებოდა კონსტიტუციურ სამართალში მეორე მსოფლიო ომის შემდეგ. საუკუნის პირველ მესამედში მან ადრეული გამოხატვა გამოიჩინა სამართალმცოდნეების ოლივერ ვენ-დელ ჰოლმსის, ლუი დ. ბრანდეისისა და მოგვიანებით ჰარლან ფ.

განსხვავებული აზრის თანახმად, ორი მთავარი წინააღმდეგობა იყო ლოხნერის უმრავლესობის სასამართლო გადაწყვეტილებებთან დაკავშირებით. პირველ რიგში, მათ წინააღმდეგობა გაუწიეს მოსაზრებას, რომ კონსტიტუცია ამტკიცებს რაიმე კონკრეტულ სოციალურ ან ეკონომიკურ ფილოსოფიას და ამტკიცებენ, რომ სასამართლომ პატივი უნდა სცეს დემოკრატიულ ინსტიტუტებს. მეორეც, ისინი მხარს უჭერენ სამოქალაქო თავისუფლებების სასამართლო დაცვას, როგორიცაა სიტყვის თავისუფლება, როგორც უმრავლესობის ტირანიის შემოწმება. ეს ორი პოზიცია ერთად განსაზღვრავს თანამედროვე სასამართლო ლიბერალიზმს. საპატივცემულო კავშირი მხარს დაუჭერს იმ აზრს, რომ კონსტიტუცია არ ამტკიცებს, არამედ მოიცავს სადავო მორალურ და პოლიტიკურ რწმენას. ლიბერტარიანული მიმართულება თანამედროვე ლიბერალის განსაკუთრებული ინტერესი იქნება პირადი თავისუფლებებისა და სამოქალაქო უფლებების მიმართ.

თავიდან ან აშკარად მოგვიანებით აშკარა არ იყო, თუ როგორ უკავშირდებოდა ეს ორი ეერთმანეთს. საპატიო არგუმენტი, როგორც ჩანს, მხარს უჭერდა პრაქტიკულად არაკვალიფიციურ მაჟორიტარობას, ხოლო სამოქალაქო ლიბერტარიანული არგუმენტი ხელს უშლიდა მაჟორიტარებს გარკვეული ინდივიდუალური უფლებების გამო. მაგრამ როგორ შეიძლება უფლებების ნებისმიერი საქმე გადარჩეს დემოკრატიაში სასამართლო ჩარევის ზოგადი წინააღმდეგობის გამო?

იდეა, რომ კონსტიტუცია ნეიტრალურია მიზნებში, მთავარია საპროცესო რესპუბლიკის ლიბერალიზმისთვის. ამ იდეის დამტკიცებით, ჰოლმსის განსხვავებული აზრები ადრეულ გამოხატულებას გამოხატავდა პროცედურულ ლიბერალიზმზე, რომელიც გულისხმობს ამერიკის საკონსტიტუციო კანონის ინფორმირებას. მაგრამ არსებობს იდეის ინტერპრეტაციის ორი გზა, რომ კონსტიტუცია ნეიტრალურია მიზნებში და ჰოლმსმა არ გამოყო ისინი. პირველი ინტერპრეტაციის მიხედვით, კონსტიტუციური ნეიტრალიტეტი ნიშნავს, რომ კონსტიტუცია არ ემხრობა რაიმე კონკრეტულ ეკონომიკურ ან ეთიკურ დოქტრინას და, შესაბამისად, სახელმწიფოები თავისუფალნი არიან მიიღონ ნებისმიერი ისეთი დოქტრინა, რომელსაც აირჩევენ. მეორე განმარტებით, კონსტიტუციური ნეიტრალიტეტი ნიშნავს, რომ კონსტიტუცია მოითხოვს სახელმწიფოების ნეიტრალიზებას იმ მიზნების მიღწევაში, რასაც მისი მოქალაქეები უჭერენ მხარს. მეორე ინტერპრეტაცია არის ის, რაც ამტკიცებს უფლების უპირატესობას სიკეთეზე და განსაზღვრავს უფლებებს მოთხოვნის შესაბამისად, რომ მთავრობა ნეიტრალური იყოს კარგი ცხოვრების კონცეფციებში.